ΑΥΓΑΤΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΑΠ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Δύσκολες ώρες περνάμε ως λαός. Αμέτρητες οι αιτίες. Σαν τα΄άστρα τουρανού. Η χώρα μας κοντοστέκεται γι΄ακόμα μια φορά σένα ακόμα κρίσιμο, ιστορικό σταυροδρόμι. Με σκέψεις, που όλο και μεγαλώνουν το αίσθημα της μοναξιάς. Με μέτωπο στοχαστικό και με ματιά που καθρεφτίζει βαθειά περισυλλογή, περισσή ανησυχία. Με περπατησιά βαρειά, αργή, αλλά σίγουρη. Ψίχουλα οι φράσεις της βγαίνουν απ το στόμα. Ρουφάει σε μιαν άκρη δάκρυα σιωπηλά, διάφανα, που κρέμονται απ τα μάτια της. Πίνει ολομόναχη όλη της τη ντροπή. Το βλέμμα της καρφωμένο μόνιμα στην ακτή.Και ο κοσμάκης ; Ζει στο πετσί του το Μνημόνιο και την ασφυξία που του προκαλεί καθημερινά στη τσέπη του. Στη ποιότητα ζωής του. Στηρίζει σταθερά και σε κάθε ευκαιρία, τη δραστική αλλαγή των όρων του Μνημονίου. Την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του Δανείου μας των 110 δισ. Τη μείωση του κόστους δανεισμού. Το Αναπτυξιακό Ευρωομόλογο. Την οριστική παύση νέων, σκληρών μέτρων για την οικονομία της φτωχογειτονιάς. Της φτωχοσυνοικίας. Του περιθωρίου της πόλης. Των σπιτιών με τοίχους ασοβάντιστους. Με παράθυρα χωρίς τζάμια. Με φως λυχναριού κρεμασμένο στη πόρτα. Με ρούχα φτωχά, φθαρμένα. Με πείνα ζωγραφισμένη σε μεγάλα, κατάμαυρα μάτια. Με ένδεια απλόχερη. Με πρόσωπα σιωπηλά, κουρασμένα. Με παιδιά όλο γκρίνια. Με συνειδήσεις λυγιασμένες