
Και η κορινθία, η ελλάδα ; Στο ανοιχτό παράθυρο μπροστά στέκουν. Κοιτάζουν με πικρό χαμόγελο έξω απτο τζάμι. Βλέπουν το μαστιγωμένο απτη βροχή λασπωμένο χωματόδρομο. Χαζεύουν άφωνες απτις οικονομικές εξελίξεις, τα χαμόσπιτα της θεοσκότεινης φτωχογειτονιάς. Ανέχονται σκιές αδιαφάνειας, αδιερεύνητες καταγγελίες σκανδάλων, νομοθετικές ρυθμίσεις συγκάλυψης, ατιμωρησίας. Μιλούν αντίθετα απτη συνείδησή τους. Νιώθουν έτοιμες όμως να γυμνώσουν τη ψυχή τους. Να αντιμετωπίσουν ηθικά τους διλήμματα. Λάθη τους. Παραλείψεις εγκληματικές. Ανθρώπινα συναισθήματα, που κατρακυλούν. Καίγονται μέσα τους να πάρουν το δρόμο προς το φως