Εμείς που ζούμε κάθε μέρα την αγωνία των γονιών μας για το μεροκάματο.Εμείς που μαθαίνουμε κάθε στιγμή ότι η δημόσια παιδεία και η δημόσια υγεία είναι πλέον παρελθόν.
Εμείς που πήραμε βιβλία τα Χριστούγεννα.
Εμείς που ακούμε κάθε τόσο για μεταρρυθμίσεις οι οποίες μοναδικό αποτέλεσμα έχουν ένα όλο και πιο αποκρουστικό σχολείο.
Εμείς που ζούμε σήμερα με το «όραμα» της μελλοντικής ανεργίας μας.
Εμείς που πνιγόμαστε από τις αναθυμιάσεις της χωματερής του Λεχαίου.
Εμείς, τέλος πάντων, που μας αποκαλείτε στις παρελάσεις και στα διάφορα πανηγύρια σας «το αύριο της πατρίδας», ενώ ξέρουμε ότι πια θα λεγόμαστε, με τη σφραγίδα της τρόικας και τη δική σας, « γενιά των 400 Ευρώ».
Εμείς είμαστε σήμερα στο δρόμο και θα συνεχίσουμε μέχρι να μας ακούσετε και να μας σεβαστείτε.
