Απευθύνομαι στη νέα γενιά. Απευθύνομαι με θλίψη στους νέους ανθρώπους που αποτελούν το μέλλον της πατρίδας μας. Και λέω με θλίψη, γιατί η ζοφερή πραγματικότητα έχει πλήξει κατά κύριο λόγο τους νέους.
Εμείς ζήσαμε μια φτώχεια άλλη. Μια φτώχεια που προέρχονταν απ’ την ταπεινή μας καταγωγή. Απ’ την ίδια μας τη μοίρα. Δεν είχαμε, αλλά δεν είχαμε μάθει να έχουμε. Ήμασταν εθισμένοι στην ανέχεια. Είχαμε όμως κάτι πολύ σημαντικό. Είχαμε την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Είχαμε τη δυνατότητα να στηριζόμαστε στις δυνάμεις μας. Σήμερα, σε σας τη νέα γενιά, τους νέους ανθρώπους, αυτό που λείπει περισσότερο δεν είναι η ευμάρεια που σας στερήθηκε, είναι η ελπίδα, είναι η προοπτική για ένα καλύτερο αύριο. Με λίγα λόγια είναι η στέρηση της δυνατότητας να αξιοποιήσετε τις δικές σας δυνάμεις.
Ζούμε σε μια εποχή παράξενη. Μια εποχή που κυριαρχείται από μια παγκόσμια άρχουσα τάξη που λέγεται άυλο και απρόσωπο χρήμα. Που λέγεται HEAD FUNDS, που λέγονται «αγορές». Ζούμε στην εποχή της απληστίας. Στην εποχή του προκλητικού πλούτου και της απόλυτης ανέχειας.
Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας. Τόσο ειλικρινής, όπως όταν μιλάω στα παιδιά μου. Τα πράγματα δεν είναι εύκολο να αναταχθούν. Η οικονομία της χώρας πάσχει από βαρύ έμφραγμα που, δυστυχώς, δεν γιατρεύεται με ασπιρίνες. Η αρρώστια είναι βαριά, αλλά όχι ανίατη, και θέλει αγώνα. Αγώνα προς κάθε κατεύθυνση.
Απαιτείται αγώνας επιβίωσης, αγώνας αλλαγής, αγώνας διαμαρτυρίας, αγώνας διεκδικήσεων. Απαιτείται όμως και ο άλλος αγώνας. Ο αγώνας της προόδου και της μάθησης. Ο αγώνας της μη παραίτησης. Ο ευγενής αγώνας με το κεφάλι ψηλά και τα χείλια σφιγμένα.
Αν είχαμε τη δυνατότητα να πατήσουμε ένα κουμπί και να διαλύσουμε το άδικο και εκμεταλλευτικό παγκόσμιο οικονομικό κατεστημένο, σας διαβεβαιώνω ότι εγώ πρώτος θα το πατούσα. Δυστυχώς, όμως, τέτοιοι ευεργετικοί μηχανισμοί δεν έχει ακόμα ανακαλύψει, όσο κι αν προόδεψε, η επιστήμη.
Είμαστε, λοιπόν, υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε το εφικτό. Το θυμικό μας, μας οδηγεί πάντα στο επιθυμητό αλλά η λογική παραπέμπει σ’ αυτό που μπορεί να γίνει. Κι αυτό που μπορεί να γίνει είναι να παλέψουμε για τη βελτίωση της κατάντιας μας. Να βγούμε από το τούνελ της φτώχειας και της υπανάπτυξης ελπίζοντας ότι το φως που βλέπουμε στην άκρη είναι ο ήλιος της κοινωνικής και οικονομικής ξαστεριάς και όχι το τραίνο που έρχεται καταπάνω μας.
Γιατί αποφάσισα να πολιτευτώ αγαπητοί μου φίλοι;
Τι είναι αυτό που με ενεργοποίησε σε μια τέτοια εποχή ανυποληψίας για τον πολιτικό κόσμο να εμπλακώ στην πολιτική;
Η απάντηση είναι ότι από νέος, σαν και σας, υπήρξα πολιτικό ζώο και το πολιτικό ζώο για μένα έχει περίεργα χαρακτηριστικά.
Εμπλέκεται για τον αγώνα και όχι για το φαγοπότι.
Εμπλέκεται για ν’ αλλάξει πράγματα και όχι για να βολευτεί με τα πράγματα.
Εμπλέκεται για να συμπλακεί και όχι για να διαπλακεί.
Εμπλέκεται για να αντισταθεί στην αδικία και όχι για να κατακτήσει πολιτικούς θώκους.
Ξύπνησε, λοιπόν, το κοιμώμενο πολιτικό ζώο μέσα μου και πήρα την απόφαση.
Στους υπεύθυνους πολίτες το πολιτικό ζώο μέσα μας καταλαγιάζει στις εποχές που η χώρα είναι στον αυτόματο πιλότο. Εκείνες είναι οι εποχές για επαγγελματίες πολιτικούς. Σε μας τους πολιτικοποιημένους πολίτες, ξυπνάει όταν η πορεία είναι θεόστραβη. Όταν βλέπουμε τα βράχια απέναντί μας να απειλούν τη ζωή μας και τις ζωές των παιδιών μας. Τις δικές σας ζωές.
Μπήκα, λοιπόν, στο στίβο της πολιτικής διεκδίκησης. Στο πεδίο της μάχης εθελοντής στρατιώτης, όχι για να μεταφέρω λαϊκά μηνύματα στο κοινοβούλιο, αυτά πάνε από μόνα τους. Μπήκα στο στίβο για να παλέψω για τις εθνικές μας αλλά και τις τοπικές διεκδικήσεις.
Το ερώτημα που βλέπω να πλανάται και να βρίσκεται στην άκρη της γλώσσας σας, είναι γνωστό και εύλογο. Τόσα χρόνια το ΠΑΣΟΚ πρωταγωνιστεί στα πολιτικά πράγματα. Τι είναι αυτό που θα το κάνει καλύτερο; Για πιο λόγο να το εμπιστευτούμε; Ποια είναι τα καινούρια δεδομένα για να πεισθεί κανείς ότι μπορεί να του δώσει μια νέα ευκαιρία;
Και όμως, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Απλά, δεν είναι ορατά γιατί τα καλύπτει ο κουρνιαχτός της καταστροφής.
Το ΠΑΣΟΚ δεν λαϊκίζει και δεν παρουσιάζει το μέλλον στρωμένο με ροδοπέταλα. Παρουσιάζει την οδυνηρή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα για την οποία, θα πρέπει να πω ότι έχει το μερίδιο των ευθυνών του.
Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι
Έχει μια καινούρια ικανή και υπεύθυνη ηγεσία.
Έχει έμπειρα και αξιόλογα στελέχη.
Δεν διστάζει να καταδικάσει στελέχη απ’ τα σπλάχνα του και να κάνει την αυτοκάθαρσή του.
Αναγνώρισε τα λάθη του και έκανε την αυτοκριτική του.
Και το σπουδαιότερο, έχει ένα υπεύθυνο πρόγραμμα για να οδηγήσει τη χώρα στην ανάκαμψη.
Δεν θα διαφωνήσω ότι όλα αυτά, βέβαια, είναι προσδοκίες. Είναι υποσχέσεις πάνω απ’ τα ερείπια στα οποία ζούμε εδώ και δύο χρόνια.
Οι ώρες είναι κρίσιμες και διακυβεύονται πολλά. Διακυβεύεται το μέλλον μας και όχι μια κυβερνητική θητεία. Χρειάζεται νηφαλιότητα και σύνεση στη διαχείριση της δικαιολογημένης οργής μας.
Επιτρέψτε μου να σας πω δυο λόγια για την τιμωριτική ψήφο. Για την ψήφο που έχει ως σκοπό την καταγραφή της τιμωρίας των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα.
Μια τέτοια ψήφος, αγαπητοί μου φίλοι, κρύβει πολλούς κινδύνους και είναι πιθανό να οδηγήσει τη χώρα σε απρόσμενες εξελίξεις. Σε εξελίξεις που μπορεί να γυρίσουν μπούμερανγκ σε εμάς τους ίδιους.
Για να μην παρεξηγούμε, δεν θέλω να πω μ’ αυτό ότι πρέπει το ΠΑΣΟΚ να είναι η επιλογή σας. Αν ιδεολογικά και κατά συνείδηση θεωρείτε ότι μια άλλη πολιτική επιλογή είναι συμφερότερη για τη χώρα, τότε εκείνη είναι η σωστή επιλογή. Αν όμως το κίνητρο είναι η φωνή των Σειρήνων του λαϊκισμού για τη διαγραφή του χρέους και η επίδειξη τσαμπουκά στην Ευρώπη, τότε λειτουργεί το συναίσθημα και όχι η λογική. Τότε οδηγούμαστε στη λύση «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», ή και ακόμα χειρότερα στο μύθο του Αγά που για να τιμωρήσει τη γυναίκα του έκοψε τα γεννητικά του όργανα.
Σαν ένας κριτικός πολίτης (το κρι με γιώτα) και όχι ως πολιτευτής, θέλω να επισημάνω ότι πολλές φορές το δίκιο σε πνίγει. Σε πνίγει τόσο που παραγνωρίζεις το ίδιο σου το συμφέρον για να τιμωρήσεις την αδικία, άσχετα αν κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερες συμφορές. Εδώ όμως πρόκειται για τις ζωές μας, για το μέλλον μας, για την παραπέρα πορεία μας ως έθνος. Αν πραγματικά πίστευα ότι υπάρχει διέξοδος, αυτό που θα έκανα θα ήταν να συνταχθώ με τις φωνές που την υποδεικνύουν. Πιστεύω, όμως, ότι πρόκειται για εκμετάλλευση της λαϊκής αγανάκτησης με μοναδικό σκοπό την κατάληψη της εξουσίας. Αυτό αγαπητοί μου φίλοι λέγεται «Εξαγορά πόνου» και λέω εξαγορά για ν’ αποφύγω το «Μαύρη αγορά πόνου».
Εγώ προσωπικά, αγαπητοί μου φίλοι, δεν κόπτομαι για την εκλογή. Δεν είναι αυτοσκοπός η παρουσία μου στο κοινοβούλιο. Δεν τάζω, δεν υπόσχομαι, δεν μεγαλοστομώ. Δεν προέρχομαι από τζάκια, ούτε σπούδασα με ανέσεις και αεροπορικά ταξίδια διακοπών. Αντίθετα, ξόδεψα τον ιδρώτα των γονιών μου με σύνεση και αφάνταστες στερήσεις. Αυτά όλα με κάνανε αγωνιστή. Με κάνανε να κατανοώ την ανέχεια και την αδικία. Να βλέπω τελειόφοιτους πελαγωμένους στη θέα του αύριο. Να βλέπω απόφοιτους να αναζητούν ένα άσχετο και ετερόκλητο μεροκάματο. Αυτά με κάνανε να στρατευτώ, με σκοπό να μεταφέρω το αίτημα της νέας γενιάς για ένα καλύτερο αύριο.
Με αυτές τις ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις που διατυπώνω με σαφήνεια και καθαρότητα, εκτίθεμαι στην κρίση σας, χωρίς να διεκδικώ τη βουλευτική έδρα με κάθε τίμημα.
