Ωστόσο είναι και κάτι παραπάνω από ένα προεκλογικό τρικ: ο εκφασισμός (ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη) της ελληνικής κοινωνίας έχει αρχίσει χρόνια τώρα. Τα συμπτώματα τα βλέπουμε: Πρώτα μπήκε το ΛΑΟΣ στην κεντρική πολιτική σκηνή, πρόσφατα και στην κυβέρνηση και τα υπουργεία, ενώ σύντομα όλα δείχνουν ότι θα έχουμε στη βουλή, ως… εκπροσώπους του λαού, τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Ποιος θα το περίμενε ότι, στον τόπο που είχε 600.000 νεκρούς από τη φρίκη του ναζισμού, μερικές δεκαετίες μετά θα βρίσκονταν άνθρωποι που να θέλουν να κάνουν τους ναζί βουλευτές;
Και δυστυχώς δεν πρόκειται απλά για μία μπερδεμένη μειοψηφία. Η αναισθητοποίηση, ο εκφασισμός και η ανθρωποφαγία διαπερνούν όλα σχεδόν τα πολιτικά και κοινωνικά στρώματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Πριν λίγες μέρες ο δήμαρχος της Κορίνθου Αλ. Πνευματικός δήλωσε ότι δε θα ανεχθεί στρατόπεδο συγκέντρωσης στην πόλη όχι επειδή είναι κατά των στρατοπέδων συγκέντρωσης αλλά απλώς επειδή δεν το θέλει εδώ! Και είπε χαρακτηριστικά ότι οι μετανάστες «κυκλοφορούν προκλητικά στο κέντρο της πόλης»! Μήπως είναι πρόκληση για τον κ. Δήμαρχο και το ότι κάποιοι… αναπνέουν;
Κέντρα φιλοξενίας ή στρατόπεδα συγκέντρωσης;
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: μακάρι να γίνουν κέντρα φιλοξενίας. Κέντρα δηλαδή όπου όσοι έχουν ανάγκη (όχι μόνο μετανάστες αλλά και ντόπιοι – η φτώχια στην εποχή της κρίσης δεν κοιτάει καταγωγή) θα μπορούν να βρουν ένα πιάτο φαγητό και ένα κρεβάτι να κοιμηθούν. Είναι το λιγότερο που μπορεί να προσφέρει μια ανθρώπινη κοινωνία στα φτωχότερα μέλη της, και αυτό είναι ένα μέτρο που όντως καταπολεμά την εγκληματικότητα. Δε μιλάμε όμως για κάτι τέτοιο και άρα κακώς λέγονται, υποκριτικά, «κέντρα φιλοξενίας». Πρόκειται ξεκάθαρα για ναζιστικής έμπνευσης στρατόπεδα συγκέντρωσης ή φυλακές. Γιατί όμως να φυλακιστούν αδιακρίτως όλοι οι μετανάστες που δεν έχουν χαρτιά; Ποιο είναι το έγκλημα που έκαναν, για το οποίο πρέπει να προφυλαχθεί η υπόλοιπη κοινωνία από την παρουσία τους; Λήστεψαν, σκότωσαν, βίασαν; Αυτά είναι εγκλήματα για τα οποία όντως πρέπει να λαμβάνονται μέτρα. Το να μην έχεις χαρτιά όμως ΔΕΝ είναι έγκλημα. Είναι στην ουσία μία διοικητική παράβαση η οποία δεν έχει κανένα αντικειμενικό μέτρο σύγκρισης: το αν σκότωσες ή δε σκότωσες είναι κάτι το αντικειμενικό. Το αν δικαιούσαι ή όχι άδεια παραμονής είναι κάτι που καθορίζεται αυθαίρετα από την κυβέρνηση. Ποιος μας δίνει το δικαίωμα να στερήσουμε την ελευθερία δεκάδων ή και εκατοντάδων χιλιάδων συνανθρώπων μας επειδή η κυβέρνηση και η Ε.Ε. έχουν αποφασίσει οι άδειες παραμονής να δίνονται με το σταγονόμετρο; Και ποιος μας δίνει το δικαίωμα να παρακολουθήσουμε απαθείς να χτίζονται στρατόπεδα συγκέντρωσης δίπλα μας χωρίς να αντιδράσουμε; Είναι τεράστια ώρα ευθύνης για όλους μας, αν θέλουμε να λεγόμαστε δημοκράτες – ή απλά άνθρωποι…
Μα, δεν είναι πρόβλημα οι μετανάστες;
Όχι, οι μετανάστες δεν είναι πρόβλημα. Αλίμονο αν βλέπουμε τους ανθρώπους σαν πρόβλημα. Πρόβλημα είναι η φτώχια και η εξαθλίωση που οδηγούν μεταξύ άλλων και στην εγκληματικότητα – και αυτά δεν έχουν εθνικότητα. Άλλωστε είναι μύθος το ότι για την εγκληματικότητα ευθύνονται κατά κύριο λόγο οι μετανάστες: σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., από τους συλληφθέντες για κλοπές και διαρρήξεις το 2011 μόλις το 43,7% ήταν αλλοδαποί, και αυτοί κυρίως από βαλκανικές και κεντροευρωπαϊκές χώρες! Και έστω ότι, με ένα μαγικό τρόπο, εξαφανίζουμε όλους τους μετανάστες. Πιστεύει κανείς πραγματικά ότι έτσι θα αντιμετωπιστούν όλα τα προβλήματά μας; Αν μπούμε στη λογική να βρούμε ποιοι… «περισσεύουν», θα σταματήσουμε εκεί; Οι έλληνες άνεργοι, που στις μικρότερες ηλικίες ξεπερνούν πλέον το 50%, δε θα περισσεύουν – και δεν θα είναι εν δυνάμει εγκληματίες; Θα τους μαντρώσουμε κι αυτούς προληπτικά για να μην εγκληματίσουν; Είναι προφανές ότι μια τέτοια λογική δεν οδηγεί πουθενά. Θα θυμόμαστε, άλλωστε, πριν από μερικά χρόνια το πόσο παρουσιαζόταν σαν πρόβλημα η υπογεννητικότητα… αν δηλαδή αυτό είχε αλλάξει και οι σημερινοί 20άρηδες που αναζητούν μια καλύτερη τύχη στη χώρα μας ήταν Έλληνες, θα αποτελούσαν πάλι πρόβλημα; Και τότε με τι κριτήριο θα τους μαντρώναμε;
Υπάρχει λύση χωρίς ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης;
Κι όμως, υπάρχει ανθρώπινη λύση. Η αριστερά και οι αντιρατσιστικές οργανώσεις την περιγράφουν εδώ και χρόνια, αλλά οι κυβερνώντες συνεχίζουν να την αγνοούν και να μετατρέπουν συνειδητά τη χώρα σε αποθήκη ψυχών, για να έρθουν σήμερα υποκριτικά να οδύρονται ότι «δεν πάει άλλο». Οι μετανάστες, όπως και όλοι, θέλουν να δουλέψουν για να ζήσουν. Εδώ σήμερα, όπως μας κατάντησαν για χάρη των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου, δεν υπάρχουν δουλειές και γι’αυτό οι περισσότεροι θέλουν να φύγουν. Η λύση λοιπόν δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει τη χορήγηση νόμιμων χαρτιών και την αθέτηση της ευρωπαϊκής οδηγίας Δουβλίνο ΙΙ ώστε να πάνε σε χώρες όπου μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς (η συγκεκριμένη οδηγία, την οποία έχουν υπογράψει οι ελληνικές κυβερνήσεις, λέει ότι όσοι μετανάστες βρεθούν σε οποιαδήποτε χώρα της Ε.Ε. χωρίς χαρτιά επαναπροωθούνται στη χώρα εισόδου τους – δηλαδή σχεδόν πάντα στην Ελλάδα, καθώς δεν πέφτει κανείς με… αλεξίπτωτο απευθείας στη Γερμανία ή την Ολλανδία!). Ακόμα και γι’αυτούς που θα μείνουν εδώ, η νομιμοποίηση θα βοηθήσει στο να μη «ρίχνουν τα μεροκάματα», όπως τους… κατηγορούν κάποιοι για την εκμετάλλευση που υφίστανται από τους εργοδότες λόγω ακριβώς της τυπικής ανυπαρξίας τους για το ελληνικό κράτος!
Κλείνοντας, είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό είναι το πραγματικό, αποκρουστικό πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ε.Ε. δεν είναι και ούτε μπορεί να γίνει το «σπίτι των λαών». Είναι ο αντιδημοκρατικός μηχανισμός που προωθεί τον ανταγωνισμό μεταξύ των λαών για να ρίχνει τα μεροκάματα και να καταργεί τα εργασιακά δικαιώματα για τα οποία χύθηκε αίμα, που ξεπουλά τη δημόσια περιουσία για χάρη των τοκογλύφων, που σπέρνει το φόβο για να καθηλώσει και να αποπροσανατολίσει τους λαούς και που μαντρώνει αθώους ανθρώπους σε φασιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η πάλη για τη διάλυση της Ε.Ε. δεν έχει να κάνει με κανενός είδους εθνικιστικό παραλήρημα – αντίθετα, είναι διεθνιστικό μας καθήκον. Να πούμε όχι στη μισαλλόδοξη και φοβική Ευρώπη-φρούριο της τραπεζικής χούντας και της εξαθλίωσης, ναι στην Ευρώπη των λαών της ευημερίας και της ειρηνικής συνύπαρξης και συμφιλίωσης. Ο δεύτερος δρόμος φαίνεται πιο δύσκολος, μακριά από το λαϊκισμό της λογικής των αποδιοπομπαίων τράγων – όμως είναι και ο μόνος αξιοπρεπής και ανθρώπινος. Ας τον επιλέξουμε - στο χέρι μας είναι.
Πάνος Δαμέλος
Μέλος Τ.Ε. ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Κορινθίας
