Οι επιχειρήσεις αυτές είναι κατά κανόνα μικρομεσαίες και αποτελούσαν τη σπονδυλική στήλη της οικονομίας. Όχι γιατί έτσι είθισται να λέμε, αλλά γιατί πράγματι ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ.
Ας επικεντρώσουμε, όμως, την προσοχή μας στην καταστροφή αυτή που συντελέσθηκε και εξακολουθεί να συντελείται, ειδικότερα στο χώρο του ελεύθερα επιχειρείν. Στον πολίτη αυτόν που μάζεψε κάποια στιγμή τις οικονομίες του, δανείστηκε από συγγενείς, φίλους, τράπεζες και ξεκίνησε τη δική του δουλειά. Δούλεψε ατέλειωτα 18ωχτάωρα, προόδεψε, προσέλαβε υπαλλήλους και έβαλε υποθήκες στην περιουσία του για να μεγαλώσει περισσότερο. Αυτό ακριβώς είναι που αποκαλούμε παραγωγή εθνικού πλούτου.
Αυτόν λοιπόν τον πολίτη, κατά την ταπεινή μου άποψη, έπληξε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο η οικονομική κρίση.
Επειδή θα τεθεί το ερώτημα ποιοι είναι οι υπαίτιοι της εθνικής αυτής τραγωδίας που ζούμε, θα τους κατονομάσω εγώ χωρίς δισταγμό και χωρίς να μασάω τα λόγια μου. Είναι όλες οι κυβερνήσεις απ’ τη μεταπολίτευση και μετά, χωρίς καμιά εξαίρεση.
Ας αναρωτηθούμε τώρα, τι θα μπορούσε να έχει κάνει ο μικροεπιχειρηματίας για να προστατευτεί. Δηλαδή η χρεοκοπία στην οποία έχει οδηγηθεί οφείλεται σε δική του αμέλεια;
Η απάντηση είναι κατηγορηματική «ΦΥΣΙΚΑ ΟΧΙ». Ποιος φταίει λοιπόν για την καταστροφή χιλιάδων επιχειρήσεων με ότι αυτό συνεπάγεται;
Η απάντηση, αγαπητοί συμπολίτες, είναι μία. ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
Ας δούμε όμως τι είναι αυτό που ακολουθεί μια μη υπαίτια καταστροφή μιας επιχείρησης. Ο μικροεπιχειρηματίας, ο καταστηματάρχης, ο ελεύθερος επαγγελματίας, δεν έχει τη δυνατότητα να πει, δε βαριέσαι παίρνω το καπέλο μου και πάω γι’ αλλού. Κρίση είναι θα περάσει. Δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Έχει επενδύσει τις οικονομίες του, έχει προσημειώσει το σπίτι του στις τράπεζες, έχει υπογράψει ακάλυπτες επιταγές, έχει οφειλές στους προμηθευτές του, χρωστάει στην εφορία και στο ΙΚΑ, χρωστάει μισθούς στους υπαλλήλους του. Με λίγα λόγια αγαπητοί μου το ίδιο το κράτος τον οδήγησε ΝΑ ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΥΣ.
Θα ήθελα να διευκρινίσω και να το επισημάνω με έμφαση ότι τούτα εδώ που σας λέω, δεν είναι ευκαιριακές απόψεις μιας και απευθύνομαι στους ανθρώπους της αγοράς. Είναι πάγιες και αποκρυσταλλωμένες πεποιθήσεις που αφορούν στην ανυπολόγιστη ζημιά που προξενήθηκε στον κόσμο του εμπορίου, στον κόσμο της μικροεπιχείρησης στον κόσμο του ελεύθερου επαγγελματία.
Συμπονούμε και κατανοούμε τη ζημιά που έχει υποστεί ένας συνταξιούχος, ένας ιδιωτικός υπάλληλος, ένας απολυμένος ιδιωτικός υπάλληλος, ή ένας δημόσιος υπάλληλος.
Οι συντάξεις μειώθηκαν δραματικά, το εισόδημα των 1.000 € το μήνα μετατράπηκε σε επίδομα ανεργίας των 360 €. Ο απολυμένος καταδικάστηκε σε δουλειές του ποδαριού, ή ακόμα και σε διαρκή φτώχεια. Ο δημόσιος υπάλληλος είδε ξαφνικά το ετήσιο εισόδημά του να πετσοκόβεται κατά 40%. Όλα αυτά είναι συνταρακτικά και δημιουργούν πραγματικό τρόμο.
Κι’ όμως, η μεγαλύτερη ζημιά που απέχει μακράν από όσα προανέφερα, είναι η ζημιά του μικροεπιχειρηματία. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί ελεύθεροι επαγγελματίες και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες θα ήταν ευτυχείς να βρισκόντουσαν στην άθλια μεν θέση των μισθωτών και των συνταξιούχων, αλλά τουλάχιστον διαχειρίσιμη. Η φτώχεια είναι δυσβάσταχτη αλλά όταν συνοδεύεται και από τις απειλές του ΙΚΑ του ΤΕΒΕ και της εφορίας, ε τότε γίνεται θηλιά στο λαιμό αυτού που τα υφίσταται.
Φίλτατοι συμπολίτες του κόσμου της επιχείρησης και της παραγωγής, δεν ήρθα εδώ σήμερα για να υποσχεθώ λαγούς με πετραχήλια. Για τον απλούστατο λόγο ότι, όχι μόνο χαθήκανε οι λαγοί, αλλά δεν έμεινε ούτε σπουργίτι. Ήρθα για να εκφράσω τις πραγματικές μου απόψεις και να υποσχεθώ ότι είτε εκλεγώ βουλευτής είτε όχι, δεν θα πάψω να διαμηνύω προς την εξουσία τις ευθύνες της απέναντι στον επαγγελματία και το καθήκον της να επανορθώσει, στα μέτρα του δυνατού, μια απέραντη ζημιά που έχει η ίδια προκαλέσει. Μια ζημιά που για τους περισσότερους που την έχουν υποστεί, ίσως να μην υπάρχει ούτε καν ο χρόνος για να ζήσουν κάτι καλύτερο.
Μετά απ’ αυτές τις καταθλιπτικές διαπιστώσεις. Μετά απ’ αυτές τις κοινωνικές αλήθειες που διατύπωσα χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, θα σας πω και μερικές αλήθειες που αφορούν στην υποψηφιότητά μου ως βουλευτής Κορινθίας.
Είμαι και εγώ ένας απογοητευμένος πολίτης από το πολιτικό γίγνεσθαι της πατρίδας μας. Μοιράζομαι μαζί σας τα ίδια ακριβώς συναισθήματα και τους ίδιους προβληματισμούς.
Αποφάσισα να εκτεθώ ως υποψήφιος, γνωρίζοντας και τις δύο όψεις και ερμηνείες του πολιτικού όρου «ΕΚΤΙΘΕΜΑΙ ΩΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ» και του «εκτίθεμαι πραγματικά σαν άνθρωπος». Εκτίθεμαι δηλαδή με την προσβλητική έννοια του όρου. Προς το παρόν ισχύει ο πολιτικός όρος. Απομένει να αποδείξω ότι δεν θα εκτεθώ ως άνθρωπος απέναντι στους συμπολίτες μου και θα διατηρήσω το δικαίωμα να τους κοιτάζω στα μάτια χωρίς ντροπή. Και τούτο γιατί από πεποίθηση πιστεύω στην πραγματική εκπροσώπηση των πολιτών στο κοινοβούλιο και όχι επειδή τρέφω κάποια απέχθεια προς τα γαλακτοκομικά προϊόντα.
Τέλος, αγαπητοί φίλοι της παραγωγής και του ελεύθερου επαγγέλματος, θέλω να σας τονίσω ότι η υποστήριξη της αποκατάστασης των προβλημάτων που το ίδιο το κράτος δημιούργησε στις πραγματικές παραγωγικές τάξεις της κοινωνίας θα είναι ένθερμη σε κάθε περίπτωση και θα την υποστηρίξω σε όλους τους τόνους και προς κάθε κατεύθυνση.
