Τα τελευταία χρόνια στην Χώρα μας η μητέρα-εργαζόμενη όσο και τη οικογένεια με πολλά παιδιά(τρία και άνω) αντιμετωπίζεται με σκληρότητα χωρίς στοιχειώδη κοινωνική ευαισθησία. Αντί να προωθούνται μέτρα που να βελτιώνουν τόσο την θέση της μητέρας-εργαζόμενης όσο και της οικογένειας στην κοινωνία μας δυστυχώς καταργούνται ή περιορίζονται παροχές και δράσεις, επιβάλλονται φορομπηχτικά και άδικα μέτρα. Φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται τεκμήριο τα πολλά παιδιά και να φορολογείται περισσότερο από έναν άγαμο. Ακόμη να συρρικνώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις και να καταργούνται επιδόματα που είχαν σκοπό την στήριξη της οικογένειας.
Η Διεθνής Ημέρα για την Οικογένεια, όπως καθιερώθηκε η 15η Μαΐου από τον ΟΗΕ το 1993,έχει σκοπό να αφυπνίσει και να ευαισθητοποιήσει τα κράτη, εκπαιδευτικά ιδρύματα, ΜΚΟ, κοινωνικούς φορείς αλλά και κάθε άτομο, διοργανώνοντας κατάλληλες δράσεις ώστε να προωθηθούν για καλλίτερη κατανόηση ζητήματα που σχετίζονται με δημογραφικές ενέργειες και πολιτικές, δυνατότητες, ανάγκες και προβλήματα που επηρεάζουν τις οικογένειες.
Η εφετινή Ημέρα για την Οικογένεια, όπως τονίζει στο μήνυμά του ο Γ. Γραμματέας το ΟΗΕ Ban Ki-moon είναι εστιασμένη στην ανάγκη εξισορρόπησης της εργασίας και της οικογένειας, των υποχρεώσεων της εργασίας και των πολύ σημαντικών υποχρεώσεων μιας σωστής οικογένειας. Ο στόχος είναι να βοηθήσει τους εργαζόμενους παντού, τις οικογένειές τους οικονομικά και συναισθηματικά, ενώ παράλληλα να συμβάλλει στην κοινωνικο-οικονομική ανάπτυξη των κοινωνιών τους.
Οι υπάρχουσες τάσεις παγκόσμια, είναι εστιασμένες στην αυξανόμενη σπουδαιότητα πολιτικών εξισορρόπησης της εργασίας και οικογένειας. Αυτές οι πολιτικές περιλαμβάνουν τη μεγαλύτερη συμμετοχή των γυναικών στην αγορά εργασίας, και την αυξανόμενη αστικοποίηση και την κινητικότητα σε αναζήτηση θέσεων εργασίας. Καθώς οι οικογένειες γίνονται μικρότερες( λόγω υπογεννητικότητας) και οι γενιές ζουν χωριστά, όλο και λιγότεροι συγγενείς είναι διαθέσιμοι να προσφέρουν φροντίδα, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι γονείς να αντιμετωπίζουν όλο και περισσότερες προκλήσεις και δυσκολίες. Προσιτή ποιότητα φροντίδας των παιδιών είναι σπάνια διαθέσιμες στις αναπτυσσόμενες χώρες, όπου πολλοί γονείς αναγκάζονται να αφήνουν στο σπίτι τα παιδιά τους αντί στους παιδικούς σταθμούς. Πολλά μικρά παιδιά, επίσης, αφήνονται στη φροντίδα των ηλικιωμένων αδελφών που, με τη σειρά τους και αυτά δεν συνεχίζουν το σχολείο. Τέλος η ύπαρξη πολιτικών εξισορρόπησης των απαιτήσεων της εργασίας και της οικογένειας δείχνουν την δέσμευση τόσο των Κυβερνήσεων για την ευημερία των οικογενειών όσο και του ιδιωτικού τομέα που συναισθάνεται την κοινωνική του ευθύνη.
Δυστυχώς στην Χώρα μας τέτοιες επαρκείς πολιτικές στήριξης της οικογένειας και της μητέρας δεν υπάρχουν ενώ περισσεύουν υποσχέσεις σε προεκλογικές περιόδους για ανάλογα προγράμματα που την επομένη των εκλογών ξεχνιούνται, για να ανασυρθούν λίγο πριν τις επόμενες εκλογές.
Αναζητούμε και απαιτούμε από τις πολιτικές Ηγεσίες και τους φορείς του ιδιωτικού τομέα να συναισθανθούν την σοβαρή ευθύνη που έχουν για εφαρμογή πολιτικών στήριξης της οικογένειας και μάλιστα με πολλά παιδιά με συνέπεια και ευαισθησία.
Οι Τρίτεκνοι σε όλη την Ελλάδα παραμένουν ενωμένοι διεκδικώντας από την πολιτεία ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά.
