Βρισκόμαστε στο 2009. Η ΝΔ έχει ρίξει τη χώρα σε μια οικονομική ανυπαρξία. Ο Καραμανλής εγκαταλείπει σύξυλο τον Ελληνικό λαό και πάει για ούζο και play station στη Ραφήνα.
Ο Παπανδρέου προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Προσπαθεί να γίνει ζογκλέρ. Καταβάλλει προσπάθειες να μάθει να πετάει αναμμένους πυρσούς στον αέρα χωρίς να του πέφτουν και καυτές πατάτες χωρίς να καίγεται.
Ο Σαμαράς από την ασφαλή θέση της αντιπολίτευσης εξαπολύει μύδρους για κάθε προσπάθεια και διαφημίζει τις ταχυδακτυλουργικές του ικανότητες.
Ο μικρός Αλέξης, κάθεται στο μπαλκόνι και κατηγορεί τους πάντες παίζοντας με τις τρακατρούκες του.
Το ΠΑΣΟΚ κρατάει στις πλάτες του και προσπαθεί να διαχειριστεί μια κρίση που δεν είχε προηγούμενο. Μια κρίση των νέων καιρών.
Σύσσωμη η αντιπολίτευση χαϊδεύει τα αυτιά του λαού και κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ για τις άγριες φοροεπιδρομές που του επιβάλλουν οι δανειστές να κάνει με το πιστόλι στον κρόταφο. Η κυβέρνηση, παρά την ισχυρή της πλειοψηφία, παρά τη νωπή λαϊκή εντολή, αγκομαχάει κάτω από το βάρος των ευθυνών προς τη χώρα και της συμπεριφοράς μιας ανεύθυνης και κομματοκεντρικής αντιπολίτευσης.
Ιούνιος του 2011. Ο Παπανδρέου αναθέτει το Υπουργείο Οικονομικών στον Ευάγγελο Βενιζέλο. Ο τελευταίος εγκαταλείπει το απυρόβλητο και μπαίνει στη φωτιά για τη σωτηρία της χώρας. Εδώ θα ήθελα να αναρωτηθούμε όλοι μαζί. Και όσοι πιστεύουμε στις ικανότητες του Βενιζέλου και όσοι, από κομματική υποχρέωση, τις αμφισβητούν.
Είναι άραγε ο Βενιζέλος μυστικός πράκτορας ντόπιων και ξένων ανθελληνικών συμφερόντων;
Είναι άραγε ο Βενιζέλος ανίκανος και άπειρος να διαπραγματευτεί;
Μοιάζει άραγε ο Βενιζέλος για τύπος του «κάτσε κάτω – σήκω πάνω»;
Είναι άραγε ο Βενιζέλος τόσο βλάκας, ώστε και αν ακόμα αδιαφορεί για το λαό να προβαίνει σε ενέργειες που στραγγαλίζουν απροκάλυπτα το λαό;
Είναι άραγε ο Βενιζέλος τόσο άπειρος ώστε να αγνοεί ότι τα αντιλαϊκά μέτρα ισοδυναμούν με πολιτική αυτοκτονία;
Είναι προφανές ότι τίποτα από τα παραπάνω ερωτήματα δεν ισχύει στο παραμικρό. Τι ισχύει τότε λοιπόν;
Αυτό που ισχύει είναι ότι: Ο Βενιζέλος ξέρει καλύτερα από κάθε νεόκοπο μάγο ότι τα καταναγκαστικά έργα που υποχρεώθηκε να πάρει σε βάρος της κοινωνίας, δεν ήταν τίποτα άλλο από μια γενναία και αναπότρεπτη πράξη ευθύνης.
Μια πράξη ευθύνης που μοιάζει με συνταγή χημειοθεραπείας σε καρκινοπαθή, με όλες τις αισθητικές και επίπονες παρενέργειες. Χάνει ο ασθενής τα μαλλιά του, υποφέρει από εμετούς και διάρροιες αλλά ελπίζει στην οριστική του θεραπεία.
Υπάρχει βέβαια και η άποψη της αυτοκτονίας. Ή όλα ή τίποτα. Αυτό όμως είναι τζόγος και ο Βενιζέλος έδειξε ότι δεν παίζει ζάρια.
Για κάθε αρρώστια, υπάρχουν και τα ματζούνια. Απ’ ότι φάνηκε όμως, ο Βενιζέλος είναι θιασώτης της κλασικής και σίγουρης ιατρικής.
Τέλος, υπάρχουν και τα θαύματα. Για να μην τον δούμε όμως να τρέχει στην Τήνο με τα γόνατα αλλά να προτιμάει το Euro group και την Ευρωπαϊκή επιτροπή, θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι δεν είναι επαρκώς θρήσκος.
Αυτός ο λογικός ειρμός των συμπερασμάτων, μας οδηγεί σε ασφαλή χαρακτηρολογικά στοιχεία του προφίλ του Βενιζέλου.
1. Δεν είναι κομπογιαννίτης ιατρός της πολιτικής.
2. Δεν είναι πολιτικός τζογαδόρος
3. Δεν είναι αυτοκτονικός
4. Δεν είναι οπαδός των θαυμάτων
Το ερώτημα που μπαίνει και απεικονίζει τη ζοφερή πραγματικότητα είναι: Πώς αντιμετωπίζει ένας συνετός ογκολόγος καθηγητής το νερό του Καματερού;
Πώς πείθει το απελπισμένο καρκινοπαθές πλήθος να μην εγκαταλείψει την επίπονη δοκιμασμένη χημειοθεραπεία για να στραφεί στις υποσχέσεις του θαυματοποιού Καματερού;
Δύσκολο έως και αδύνατον.
Όλα αυτά όμως, ζωγραφίζουν μια παραμορφωτική και άδικη πολιτική εικόνα, την οποία καθημερινά ατενίζει ένας ταλαιπωρημένος απογοητευμένος και σαστισμένος λαός, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Δυστυχώς οι λαοί εφέλκονται από μεγαλοστομίες, και παιδιάστικους τσαμπουκάδες. Έτσι, όλοι οι διάττοντες αστέρες της πολιτικής, φοράνε μπέρτες μάσκες και κουκούλες παριστάνοντας το Ζορό, τον Spiderman και τον Batman όλα μαζί σε ένα. Που και που μάλιστα, φοράνε και τον μπερέ του Τσε Γκεβάρα.
Ε, που να ανταγωνιστεί τέτοιο μασκαραλίκι ο Βενιζέλος.
Ας δούμε όμως τώρα και τη συμπεριφορά του Βενιζέλου, τόσο πριν όσο και μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου.
Προεκλογικά ο Βενιζέλος άρθρωσε τον μοναδικό ήπιο, πατριωτικό και νηφάλιο πολιτικό λόγο.
Μετεκλογικά, Χωρίς έπαρση και με αίσθημα ευθύνης υποστήριξε κάθε πιθανότητα για να μη συρθεί η χώρα σε αλλεπάλληλες εκλογικές δοκιμασίες.
Πήρε πάνω του ευθύνες περισσότερες από όσες του αναλογούσαν.
Και ω του θαύματος, φτάσαμε στο μη παρέκει. Η εθνική ανάγκη δεν στάθηκε ικανή να πείσει τους νεόκοπους Νταντόνες και Ροβεσπιέρους να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να συνεργαστούν για ν’ αποκτήσει η χώρα κυβέρνηση. Επέλεξαν την πολιτική αντιπαράθεση επιζητώντας να περιαδράξουν το μέχρι χθες αποδιοπομπαίο και … επαίσχυντο bonus των 50 βουλευτικών εδρών.
Έτσι λοιπόν, όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, επιδίδονται σε μια νεοελληνική γλωσσοπλαστία και επινοούν διφορούμενη ορολογία για την κατάργηση του επαχθούς μνημονίου. Η Καταγγελία αναδιατυπώνεται σε αναδιαπραγμάτευση, απαγκίστρωση, σταδιακή κατάργηση και ότι άλλο μπορεί να προσβάλει τη νοημοσύνη κάθε σοβαρού πολίτη αυτής της χώρας.
Που βρίσκεται, όμως, στην εικόνα ο Βενιζέλος;
Η απάντηση είναι ΠΟΥΘΕΝΑ.
Τον έχει υπερκεράσει ο λαϊκισμός και η διγλωσσία.
Έχει αυτοεγκλωβιστεί στον υπεύθυνο πολιτικό του λόγο.
Έχει μείνει πολιτικά έξω από το προσκήνιο.
Για να μπει στο παιχνίδι πρέπει να εξασκηθεί στις κολοτούμπες. Αλλά όπως φαίνεται είναι πολύ βαρύς για κάτι τέτοιο.
Εναπόκειται στους υπεύθυνους πολίτες να αξιολογήσουν τις πολιτικές του ανατέλλοντος πολιτικού φάσματος με δεξιούς να υβρεολογούν με αριστερούς να χυδαιολογούν και τους νεοναζί να βιαιοπραγούν αποκομίζοντας πολιτικά οφέλη.
Χρήστος Γκιλίτσης
Υποψήφιος Βουλευτής ΠΑΣΟΚ Ν. Κορινθίας
