Η ξενάγηση από τον κο Λύτρα ήταν εξαιρετική. Οι δε φιλοξενούμενοι της Περιφέρειας εντυπωσιάστηκαν ιδιαιτέρως.
Το Μαίναλο έχει μεγάλη ιστορία αρχαία και νεώτερη. Η σύγχρονη δασική ιστορία του Μαινάλου ξεκινά το 1836, όπου το νεοσύστατο ελληνικό κράτος ίδρυσε δασική υπηρεσία στην περιοχή και συγκεκριμένα το Δασονομείο Γορτυνίας με έδρα τη Δημητσάνα.
Με μια μεγάλη δωρεά του ευεργέτη από τη Βυτίνα Τριανταφυλλίδη, ιδρύθηκε το 1896 σχολή εκπαιδεύσεως δασικών υπαλλήλων.
Το πρώτο κρατικό εργοστάσιο επεξεργασίας ξύλου δημιουργήθηκε το 1939 στο Χρισοβίτσι Αρκαδίας, ως μέρος ενός δικτύου πριστηρίων σ’όλη τη χώρα, για την προστασία και αξιοποίηση του δημόσιου δασικού πλούτου.
Το εργοστάσιο λειτούργησε μέχρι το 1974. Με το κλείσιμο του εργοστασίου η πλειοψηφία των κατοίκων στο Χρισοβίτσι «μετανάστευσε» στην Τρίπολη και στην Αθήνα. Σήμερα μένουν, ακόμα κυρίως μεγάλης ηλικίας ,κάτοικοι.
Ένας τρόπος για να ζωντανέψει πάλι το χωριό και η γύρω περιοχή είναι να λειτουργήσει συστηματικά το Μουσείο. Αυτό εύκολα μπορεί να επεκταθεί και σε μουσείο φυσικής ιστορίας και σε κέντρο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης.
Εξ’άλλου η μουσειολογική παρουσίαση είναι υψηλού επιπέδου. Παρουσιάζεται η ροή όλων των δραστηριοτήτων, της υλοτόμησης, επεξεργασίας και παραγωγής ξυλείας, από τους ανθρώπους, κατά τρόπο ιδιαίτερο και θεαματικό. Ομοίως προβάλλεται η χλωρίδα και πανίδα του Μαινάλου, ο κύκλος ζωής του δάσους, η αειφορική διαχείριση και αξιοποίηση του δασικού πλούτου. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι η αξιοποίηση μέρους του μηχανολογικού εξοπλισμού του εγκαταλελειμμένου εργοστασίου. Παραμένουν πολλά ακόμα μηχανήματα προς αξιοποίηση.
Μια λοιπόν σπουδαία πρωτοβουλία του δήμου Φαλάνθου και του δημάρχου κου Ψυχάρη, με την επιστημονική υποστήριξη του πολιτιστικού ιδρύματος του ομίλου Πειραιώς και με χρηματοδότηση από το Leader + και ιδίους πόρους , ολοκληρώθηκε το 2010 η ίδρυση και λειτουργία αυτού του Μουσείου. Και ενώ έπρεπε να συνεχίζεται η αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων που έχει το Μουσείο αλλά και η περιοχή γενικότερα, αυτό οδηγήθηκε σε μαρασμό και στο κλείσιμο.
Είναι φροντίδα όλων το Μουσείο να λειτουργήσει πάλι και μαζί του να ζωντανέψει ξανά ο τόπος.
Το έργο αυτό, δηλαδή η συνέχιση της λειτουργίας του Μουσείου δεν είναι έργο βιτρίνας, αλλά μπορεί να γίνει ο πυρήνας μιας συνεχούς πολιτικής, η οποία θα αντιμετωπίζει προβλήματα, δημογραφικά ,ανθρωπογεωγραφίας ,οικονομικά και να προσφέρει αειφόρο ανάπτυξη στην περιοχή.
Ο ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ ΠΕΛ/ΣΟΥ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Ε. ΠΑΠΑΦΩΤΙΟΥ
