Πρ. ΙΖ’ 27
Αν αξίζω, ελπίζω.
Αν ελπίζω, δημιουργώ.
Αν δημιουργώ, έχω αγάπη.
Αν έχω αγάπη, ψηλαφώ τον Θεό.
Αυτό ήταν και η κεντρική ιδέα του οδοιπορικού ζωής της προσφάτως αποδημούσης Κυράς & Δέσποινας Ευγενίας Λαρσινού. Μιας κεχαριτωμένης γυναίκας, συνδυασμός ομορφιάς και καλοσύνης.
Στη ζωή της, κινήθηκε με όρια την Ελπίδα, τις Αξίες, τη Δημιουργία, την Πίστη. Πολύ νωρίς, το 1973, έμεινε μόνη της, από την απώλεια του συζύγου της, αειμνήστου Ηλία Λαρσινού, πολιτικού μηχανικού και εργολήπτου δημοσίων έργων. Με δύο μικρά παιδιά τον Χρίστο, τον Ιωάννη, την μητέρα της, την πεθερά της Ελένη Λαρσινού και τον θείο της Ιωάννη Λαρσινό, όλοι ηλικιωμένοι.
Ευθύς αμέσως ανέλαβε μόνη της , τις υποχρεώσεις, κοινωνικές και οικονομικές σ’ ένα περιβάλλον δύσκολο, οικογενειακά μητριαρχικό και με τεράστιες ανάγκες. Με ένα μόνο όπλο την Ελπίδα και την γιγαντιαία εσωτερική δύναμη που είχε. Και τα δύο αυτά, απετέλεσαν τη μόνη δυνατή λύση στο αδιέξοδο, το οποίο κληρονόμησε. Μα η Ελπίδα προϋποθέτει Πίστη. Πίστη στον εαυτό σου, στην κοινωνία αλλά προπάντων στον Θεό. Και κινήθηκε χωρίς υπερβολές, σε προσωπικό επίπεδο αλλά και στην κοινωνική συμβίωση. Και είχε την ικανότητα να συσπειρώνει γύρω της, θετικές δυνάμεις. Και έκανε τα όνειρα, σχέδια και τα σχέδια, πράξεις και πραγματικότητα. Οραματιζόταν και μορφοποιούσε. Προγραμμάτιζε και δημιουργούσε.
Και τα κατάφερνε, με θάρρος και αγωνιστικότητα, συνήλθε οικονομικά, κοινωνικά και θεμελίωσε σε νέες βάσεις μια εταιρεία παραγωγής αδρανών υλικών και ετοίμου σκυροδέματος. Μια εταιρεία πρωτοπόρος με σωστό σχεδιασμό, με κάθετη οργάνωση, κυρίως όμως με καλούς συνεργάτες. Και ήταν και είναι το κύριο χαρακτηριστικό της εταιρείας Λαρσινός Α.Ε., οι καλοί και σταθεροί φίλοι, συνεργάτες και πελάτες. Στο ίδιο πνεύμα κινούνται και οι συνεχιστές της εταιρείας, οι άξιοι υιοί της, Χρίστος και Ιωάννης Λαρσινός, στους οποίους μετέφερε τις ίδιες αρχές και αξίες.
Τελικά η Ευγενία Λαρσινού έγινε αναφορά για την κοινωνία, έχοντας σ’ αυτή μια αθόρυβη και ουσιαστική συμμετοχή. Και όλες οι πράξεις της, χαρακτηριζόντουσαν από τις αξίες που είχε. Το εσώτερο κάλλος της, μεταμορφωνόταν σε πράξη. Αυτό πού έβλεπες να συντελείται δεν ήταν τυχαίο και συμπτωματικό. Είναι έκφραση και απαύγασμα δημιουργικότητας. Βίωνε και Έπραττε.
Υπηρέτησε και τα δύο και την πίστη και τη ζωή, ως «περιπατεῖν ἐν τῷ φωτί».
Καί ἐσκόρπισε: Στον αγρό του Θεού, στον κόσμο, τον σπόρο της φιλανθρωπίας, ευσπλαχνίας και προστασίας.
Καί ἔδωκε τοῖς πένησι: Επικαλούμαι την προσωπική μαρτυρία και των πολλών ευεργετηθέντων. Ναοί, ιδρύματα, φιλανθρωπικά καταστήματα, κοινότητες, δήμοι, σύλλογοι, οικογένειες, μοναχικά άτομα, πτωχοί, ασθενείς ,ανάπηροι, δυστυχούντες, όλοι στην ανοιχτή θύρα της καρδιάς της προσέτρεχαν.
Η οικογένεια μου βρήκε φιλοξενία και συνεχή εργασία στην οικογένεια Λαρσινού, στα δύσκολα για όλους χρόνια, όταν ήλθαμε μετά από τον εμφύλιο πόλεμο, από την Ήπειρο στην Κόρινθο.
Όλα αυτά, έργα της αγάπης της, αρχοντικά και διακριτικά δοσμένα.
Ταῦτα πάντα, εἶναι ἔργα δικαιοσύνης.
Εσκόρπισε λοιπόν και έσπειρε «εν δικαιοσύνη» και με αγάπη, με πίστη με πραότητα. Γι’αυτό το όνομα της δε «χάνεται».
Η Ευγενία Λαρσινού ζει, όχι μόνο στον άλλον κόσμο των πνευμάτων, των δικαίων και «χαίρει ἐξ’ οὐρανοῦ» αλλά ζει και εδώ. Ζει στα παιδιά της, τα εγγόνια της, πού τόσο πολύ αγάπησε και φρόντισε.
Ζει στα έργα της, στις ευεργεσίες της, στο παράδειγμα της. Ζει στις καρδιές όλων μας, οι οποίοι, αναπολούμε πάντοτε τη γλυκιά αυτή χριστιανική φυσιογνωμία. Στην οποία διαβάζουμε, τυπωμένα, με μεγάλα γράμματα τους λόγους της Γραφής:
«Ἐσκόρπισεν, ἔδωκε τοῖς πένησιν, ἡ δικαιοσύνη, αὐτῆς μένει εἰς τόν αἰώνα».
Απόστολος Ε. Παπαφωτίου
Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π.
Αντιπεριφερειάρχης Πελοποννήσου
