Ζω στη χώρα της
θλίψης. Τουλάχιστον της δικής μου, γιατί βλέπω πολλούς να συμπεριφέρονται σαν
να μη τους αφορούν όσα συμβαίνουν εσχάτως. Όχι
πως δε θα γελάσουμε, δεν θα ερωτευθούμε, δε θα πάμε διακοπές… Αλλά όχι σαν να
μην άλλαξε τίποτε, μετά από τον τυφώνα των μνημονίων που σάρωσε τη ζωή μας…Τόση
δυστυχία πια, πώς δεν την βλέπουν όλοι;
Πάντα υπήρχαν
δοσίλογοι, τοκογλύφοι, Εφιάλτες, μαυραγορίτες σ’ αυτόν τον τόπο… Δε γεννήθηκε
μόνο η δημοκρατία και δεν άνθισε μόνο σπουδαίος πολιτισμός εδώ… Κοντά 200
χρόνια που υπάρχουμε σαν κράτος, το ρουσφέτι είναι βασικός τρόπος συναλλαγής…
Το λάδωμα, το φακελάκι, το γλείψιμο, η κολακεία, η αρπαχτή και άλλες παρόμοιες
συμπεριφορές έχουν αναδειχτεί σαν οι βασικές συνιστώσες του νεοελληνικού βίου
και πολιτισμού. Ποιοι καίνε τα δάση, ποιοι στήνουν αενάως αυθαίρετα, ποιοι
υπάλληλοι σε βασανίζουν, ποιοι συναινούν σε μίζες και υπερκοστολογήσεις… Ποιοι
υπηρετούν τους μεγαλοκαρχαρίες, ποιοι κλείνουν τα μάτια σε κάθε αυθαιρεσία…
Όταν οι μισθοί κατηφορίζουν ανεμπόδιστα και οι συντάξεις απαξιώνονται, ποιοι
είναι εκείνοι που γεμίζουν τη Μύκονο, τα ακριβά εστιατόρια και τις διαβόητες
ψαροταβέρνες, όπου ένα γεύμα οικογενειακό κοστίζει όσο ένας σημερινός μισθός…
Νομίζετε ότι είναι λίγοι όλοι αυτοί;
Μάλλον δεν έχουν
αντιληφθεί, όσοι πονάνε και αγωνίζονται ακόμα, σε ποια χώρα ζουν… Ποια επανάσταση περιμένουν
να γίνει; Εδώ δεν κατεβαίνουν στις πορείες ούτε οι άνεργοι και οι απολυμένοι…
Τι θέλετε να κάνει
ένας πνευματικός άνθρωπος; Τώρα τον θυμηθήκαμε; Ποια είναι η παιδεία τού
σημερινού Έλληνα; Μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει επανάσταση όταν διαβάζει
άρλεκιν; Ή, όταν διαβάζει συγγραφείς συστημικούς και κρατικοδίαιτους, ποια
εξουσία θα μισήσει; Γιατί στα έργα του συγγραφέα υπάρχει η ψυχή του, γιατί η πραγματική
τέχνη είναι πάντα –με τον τρόπο της…– αντιεξουσιαστική. Μη τον θέλετε να μιλάει
συνέχεια…, αλλά να είναι πάντα παρών, και όταν το κρίνει, να μιλάει με την
καρδιά του, χωρίς υστεροβουλίες ή εγωισμούς, και να λέει αυτό που πιστεύει,
ασχέτως αν θα συμφωνήσουμε εμείς μαζί του…
Καθήκον του
πνευματικού ανθρώπου είναι να λέει την αλήθεια. Τα πράγματα, λοιπόν, δεν είναι
απλώς τραγικά… Είναι σχεδόν τετελεσμένα, σαν την ταφόπετρα που βάζει τέλος στην
ιστορία μιας ύπαρξης, μιας χώρας…
Και μια άλλη
αλήθεια είναι πως ποτέ η επανάσταση δεν ήταν υπόθεση των πολλών… Από σταγόνες
βροχής αρχίζει, που φτιάχνουν ρυάκια και ύστερα όλα μαζί σμίγουν και γίνονται
χείμαρρος… Και παρασέρνουν κάθε τι που βρίσκεται στο δρόμο τους και πνίγουν
κάθε έναν που υποτιμά την ορμή του χειμάρρου…
Αν έχω να πω κάτι
ακόμα, είναι πως δε βλέπω ώριμο κι έτοιμο το λαό για επανάσταση… Έτσι δε
μίλαγαν οι λόγιοι για το 1821; Μα ήρθαν κάτι ανυπότακτοι, κάτι αγράμματοι και
μπάσταρδοι Καραϊσκάκηδες και έβαλαν φωτιά στα όνειρα του κοιμισμένου κόσμου… Άλλο
αν οι φαύλοι της εξουσίας δολοφόνησαν ύστερα τον Καποδίστρια και από τότε
κυβερνάνε μόνο φαύλοι την Ελλάδα… (Μη μπερδεύεστε με όρους ‘’φυλετική’’,
‘’εθνική’’, ‘’ταξική’’. Εχθρός είναι πάντα εκείνος που καταδυναστεύει και
σκλάβος εκείνος που υφίσταται τα δεινά…)
Φαίνεται ότι
χρειαζόμαστε πιο πολύ απελπισία. Πρέπει να χάσουμε κι άλλα για να καταλάβουμε
ότι αν συνεχίσουν οι εθνοσωτήρες ανεμπόδιστοι το έργο τους, στο τέλος δε θα
μείνει τίποτε για να σώσουμε;… Τα λόγια περίσσεψαν, οι καναπέδες μούχλιασαν από
την ξάπλα μας, η αδιαφορία γεμίζει καφετέριες, συναυλίες, γήπεδα… Θα βγει κάτι;
Ο χείμαρρος δε ρωτάει, δεν ξέρει ως πού θα φτάσει, το μόνο που θέλει είναι να
κυλάει αγριεμένα, να μη του κλείνει τίποτε το δρόμο του…
Ορίστε, τα είπα.
Εγώ θα κατεβαίνω στις πορείες, εσείς θα είσαστε εκεί;
