Του Δημήτρη Καραπατά*
Επειδή οι καιροί που ζούμε δεν είναι συνετοί, είναι καιρός
να κατανοηθεί μια συνετή συμβουλή που είχε διατυπώσει ο Ευάγγελος Παπανούτσος
και είναι η ακόλουθη, «απ’ όλα τα βάρη μπορούν να απαλλαγούν οι ώμοι του
ανθρώπου, εκτός από ένα, το βάρος της ευθύνης»....
Συνεπώς, ο Κώστας Λογοθέτης, παρά τις επικοινωνιακές
βεγκέρες που στήνει, παρά τους λεονταρισμούς και τις κορώνες που εξαπολύει, δεν
μπορεί ούτε στο ελάχιστο να κρύψει πως είναι αυτός που φέρνει ακεραία την
ευθύνη για όλες τις φυματικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν κατά την διάρκεια της
θητείας του ως δήμαρχος και οι οποίες αυθωρεί και παραχρήμα μετέτρεψαν την
ιστορική μας λουτρόπολη οπτικός και οσμητικώς, σε μια απέραντη Βεσπασιανή.
Επιπλέον στον Κώστα Λογοθέτη δεν έχουν απομείνει καθόλου
ψήγματα αξιοπιστίας για να μπορέσει να πείσει το εκλογικό σώμα, πώς γίνεται να
είναι κάποιος 3 χρόνια δήμαρχος και παρά το γεγονός πως διορίζει ερήμην των
δημοτών, πληθώρα συμβούλων και δικηγόρων, ακόμη να μην έχει παρουσιάσει ούτε
μισή δική του πρόταση για το μείζον θέμα της κοινοπραξίας με το καζίνο, που θα
εξασφαλίζει την παραμονή του δήμου στην εν λόγω επιχείρηση, δίχως να
κινδυνεύσει η βιωσιμότητα της και αρκείται μόνο στο να πνέει μένεα κατά των
προηγούμενων δημάρχων, ρίχνοντας τους όλη την ευθύνη. Οι δε ευφάνταστες και
ευρηματικές δικαιολογίες του Κώστα Λογοθέτη πως δεν κοιμάται τα βράδια,
καταδεικνύει και εξηγεί στο έπακρο το γεγονός το γιατί ο Κώστας Λογοθέτης «κοιμάται»
στο δημαρχείο, ενώ είναι κοινώς παραδεκτό πως αν οι ξενύχτηδες έδιναν λύση στα
προβλήματα που τόσα χρόνια αντιμετωπίζει αυτή η χώρα, τότε είναι σίγουρο πως η
Ελλάδα από καιρό θα είχε μετατραπεί σε Γη της επαγγελίας. Πλέον είναι κατάδηλο
πως δεν είναι και λίγες οι φορές, που οι επιλογές του ελλιποβαρή πολιτικά Κώστα
Λογοθέτη, εμφορούνται από ταλμουδικής έντασης μίσος για το Λουτράκι, καθώς δεν
φτάνει που έχουν εγκαταλείψει την πόλη στην τύχη της χωρίς να δείχνουν
ενδιαφέρον να αλλάξουν έστω μια λάμπα, δεν φτάνει που συστηματικά και από την
χαραυγή της θητείας τους σαμποτάρουν την υλοποίηση μεγάλων αναπτυξιακών έργων
που θα λειτουργούσαν αναζωογονητικά για την οικονομία της πόλης όπως λ.χ. ο
προαστιακός σιδηρόδρομος, ο Κώστας Λογοθέτης και οι αρχολίπαροι που τον
πλαισιώνουν μας κουβαλάνε και τα βοθρολύματα όλης της Βόχας στην τουριστική
λουτρόπολη μας, για να την μετατρέψουν σε Ψυτάλλεια της Πελοποννήσου.
Η ίδια η λογική, αλλά και το αμαρτωλό παρελθόν του Κώστα
Λογοθέτη, αποκλείουν κάθε πιθανότητα, να έχει εδραία βάση, η άποψη, πως ο
Κώστας Λογοθέτης είναι πραγματικός επαναστάτης που τα βάζει με το καζίνο, καθώς
πλείστες περιπτώσεις όπως π.χ. η απευθείας παραχώρηση του δημοτικού
κολυμβητηρίου σε ιδιώτη, η προάσπιση των οικονομικών συμφερόντων στη θέση της Α-Β
Βασιλόπουλος και των διυλιστηρίων, μας κάνουν κοινωνούς στη άποψη πως τον Κώστα
Λογοθέτη τον ποδηγετούν όχι μόνο οικονομικά συμφέροντα, αλλά και πνευματικού
νάνοι, καθώς και καινοφανείς καραγκιόζηδες. Έτσι πολλαπλασιάζονται καθημερινά οι
εκτιμήσεις και μετατρέπεται σε κυρίαρχη άποψη να είναι ο Κώστας Λογοθέτης ενδεχομένως
ο Δούρειος Ίππος του καζίνο που κρύβεται πίσω από ψεύτικες εξεγέρσεις.
Κατόπιν των ανωτέρω, όλες αυτές οι φιλονικίες, η λεσχηνεία
και οι αλαλαγμοί του δημάρχου χωρίς πολιτικό μέλλον, που έλαβαν χώρα στο
υδροθεραπευτήριο, όπου για την συγκεκριμένη περίσταση έγινε η συνεδρίαση του
δημοτικού συμβουλίου, κατέστησαν τον Λογοθέτη ως δήμαρχο, ορόσημο απελπισίας,
που χρειάζεται επειγόντως ψυχογραφικό. Ενώ είναι τουλάχιστον εκτός λογικής και
καταγέλαστο να παριστάνει τον κήνσορα ο άνθρωπος που τον εγκατέλειψαν τόσα
πολλά στελέχη, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα με τόσο σοβαρές καταγγελίες εις
βάρος του, που ακόμα βοά ολόκληρος ο δήμος. Ο Κώστας Λογοθέτης πάει καλά σε υφολογικές
παρατηρήσεις και σε φιλολογικές συζητήσεις, αλλά από λύσεις στα προβλήματα του
τόπου χωλαίνει.
Σε αυτό το σημείο επισημαίνεται εμφατικά πως από αυτή την
αλλόκοτη και συγκεχυμένη συμπεριφορά του Κώστα Λογοθέτη, μένει μόνος, έκθετος
και παραφθαρμένος φυσικά, ο παλαίμαχος πολιτικά Παύλος Παύλου, ο οποίος έσπευσε
βιαστικά να συνταυτιστεί με τις απόψεις του διαχειριστή του καζίνο Νικόλαου
Ρεμαντά για να γίνει πράξει το σχέδιο εκπαραθύρωσης του δήμου από το καζίνο,
ειδικά τώρα που ο δήμος ανεβάζει και τα ποσοστά του με την πάροδο του χρόνου.
Φυσικά όλα αυτά ο Παύλος Παύλου αν και γνωρίζει πως δεν υπάρχει περίπτωση να
κλείσει το καζίνο το συγκαλύπτει πίσω από την πολυκαιρισμένη και
καμουφλαρισμένη έκφραση «για το συμφέρον του τόπου».
Κόλαφος για την αξιοπιστία του Παύλου Παύλου είναι πλέον και
οι πρόσφατες δηλώσεις που έκανε στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΧΙΟΝ και στον
δημοσιογράφο Δημήτρη Προβή, ο εκπρόσωπος των εργαζομένων Βασίλης Δραμουντάνης,
ο οποίος εμμέσως πλην σαφώς ανέδειξε την αφερεγγυότητα ορισμένων στελεχών του
καζίνο, αφού όπως υποστήριξε ο ίδιος την τελευταία φορά που έγινε περικοπή στην
μισθοδοσία των εργαζομένων 6% και συμφωνήθηκε η μείωση των εργάσιμων ημερών από
τις 5 στις 4, για να εξοικονομηθούν ποσά και για να μπουν στην κοινοπραξία. Ενώ
όπως κατέληξε ο εκπρόσωπος των εργαζομένων, αν αυτό είχε τηρηθεί, την συμφωνημένη
ημερομηνία, σήμερα δεν θα υπήρχε οικονομικό πρόβλημα. Αυτό αποσιωπήθηκε και από τον Παύλου Παύλου,
που φαίνεται πως έχει επιλεκτική μνήμη, αλλά και από όλους αυτούς τους επονείδιστους
που βιάζονται να χάσει ο δήμος Λουτρακίου, το μερίδιο του στο καζίνο και
λασπώνουν κιόλας και από πάνω, όσους τολμούν να αντισταθούν σε αυτά τα
καταχθόνια σχέδια λέγοντας χωρίς αιδώ, πως τάχα, παίζουμε το παιχνίδι του
Καζίνο της Πάρνηθας, συνεχίζοντας τη ναζιστική πολιτική στα πλαίσια του
περιβόητου Γκέμπελς.
Όλα αυτά προκαλούν το σκιάξιμο στους πολίτες και καθιστούν
τα προαναφερόμενα πρόσωπα, θεσμικά φόβητρα και τώρα ποίος θα προσφέρει συνδρομή
στους περίτρομους πολίτες;
Είναι ανεπίδεκτο πάσης παρερμηνείας πως ακόμη και οι ίδιοι
διαθέτουν ακόμη σταγονίδια ειλικρίνειας και έχουν το σθένος να κάνουν ένα τίμιο
απολογισμό, θα διαπιστώσουν πως ο κομματικός τους φατριασμός, η φθηνή πονηρία
τους, το πνεύμα υποτέλειας και συμβιβασμού τους, η ακατάσχετη ροπή προς τον
ευδαιμονισμό, αλλά ίσως και τα κοιλιοκεντρικά τους ιδανικά είναι αυτά που
έριξαν τον τόπο μας εις δάκρυα θλιβερά. Και άρα το να συναγελάζεσαι, το να
κουβεντιάζεις και να ακούς αυτούς που έγιναν εθελοντικά οι αρχιερείς της
πολιτικής εξαπάτησης των δημοτών, είναι σαν να ανάβεις δάδα για τους τυφλούς,
όπως σοφά είχε πει και η Γαλλίδα λεξικογράφος Pierre Claude Boiste. Όμως αυτές
οι καταστάσεις είναι που διογκώνουν την ανάγκη στον πολίτη που έχει άσβεστη
αγάπη για τον τόπο του, να συμμετάσχει με οποιοδήποτε προσωπικό κόστος, στην
απονομή της πολιτικής δικαιοσύνης και στην άσκηση εξουσίας για να αποτινάξει
τον ζυγό τέτοιων ταγών. Και δεν πρέπει ουδείς να λησμονεί πως η πολιτική
δικαιοσύνη αποτελεί δομικό στοιχείο της Δημοκρατίας.
Αν τα γεγονότα δεν συμφωνούν με τη θεωρία,
τότε αλίμονο στα γεγονότα.
Αϊνστάιν
* Ο Δημήτρης Καραπατάς,
είναι επιχειρηματίας.
