Η Δημοτική Πινακοθήκη εμβαθύνοντας το
άνοιγμά της στην κοινωνία της Κορίνθου και παρακολουθώντας τις αγωνίες και τις
συναισθηματικές εναλλαγές της Κοινωνίας διευρύνει το πλαίσιο των επιλογών της
και προχωρά στην παρουσίαση και
έργων διαφορετικού ύφους. Έργων που, πέρα από την αισθητική τέρψη, εκφράζουν τις
απαντήσεις του καλλιτέχνη -μέσα από το φίλτρο του ταλέντου του- στα έντονα αυτά
συναισθήματα και φωτίζουν την πορεία του καθενός και όλων στο Κοινωνικό Τοπίο,
που ραγδαία διαφοροποιείται στις ημέρες μας.
"Το ιατρικό σύμπαν της Μάνιας Ευσταθίου
αποτελεί τη βασική σταθερά της δουλειάς της. Αποτελεί μια απόπειρα προσέγγισης
και σκιαγράφησης της ενέργειας που εκπέμπει ένα ψυχικό τοπίο κατά την διαδικασία
Νόσου-Ίασης, τη στιγμή που η έκβαση είναι ακόμα άδηλη.
Η προσέγγιση αυτού του τοπίου είναι
στην ουσία της αμφιμονοσήμαντη, θεώμενη μέσα από την εμπειρία της θέσης τόσο του
θεραπευτή όσο και του θεραπευόμενου, αποφεύγοντας την Ηθική και επιλέγοντας την
Αισθητική για μέτρο της. Τα υλικά, μεταβαλλόμενα, σηματοδοτούν χωρίς να
προσδιορίζουν, αποτελώντας το όχημα για την δημιουργία του βιώματος της
αισθητικής εμπειρίας.
Είναι η Αλλαγή, η Φθαρτότητα και η
Νόσος ως διαδικασία αλλαγής, αιφνίδιας, απροσδόκητης, επιτακτικής και
αναπάντεχης, που αποτελούν τον μίτο που διαπερνά το έργο της, οδηγώντας εν τέλει
στον ίδιο τον Άνθρωπο. Ένα ον άφυλο, μια ύπαρξη αποκαθαρμένη από τα στοιχεία του
φύλου, που έχει περισταλεί στα βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου.
Χαρακτηριστικά που συμφύρονται με τα στοιχεία της ιατρικής του κατάστασης,
αποκρύπτοντας/συσκοτίζοντας τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του και
αποκαλύπτοντας/φωτίζοντας ταυτόχρονα μικρά κομμάτια της ιατρικής του κατάστασης
που αποδίδουν εννοιολογικά το προφίλ του.
Συχνά
στα έργα της απεικονίζεται το Κενό, ίσως η ησυχία μετά τον ορυμαγδό της
αποκάλυψης και έκφρασης της νόσου, η στιγμή της αποδοχής του αναπόδραστου. Στην
ίδια λογική, χρησιμοποιώντας το σύμβολο της νοσοκομειακής κλίνης τοποθετημένης
σε έναν σχηματοποιημένο θάλαμο που τα όριά του χάνονται στο Κενό, σχολιάζει την
ατομικότητα και την μοναξιά της κατάστασης αυτής. Διατηρώντας την
αποστασιοποίηση του γιατρού, παίζει με την αισθητοποίηση της αναπηρίας και,
υπονοώντας τον ακρωτηριασμό στα πολυεπίπεδα και αφαιρετικά σχέδια της, επιλέγει
να αφαιρέσει τμήματα μελών ή μυώνων από μία κατά τα άλλα ακριβή απεικόνιση της
ανθρώπινης ανατομίας. Δοκιμάζει τα όρια και τις αντοχές του δομικού ιστού του
ανθρώπινου σώματος καταργώντας την ίδια την ουσία της. Το αφύσικο στη φυσιολογία
κενό εντάσσεται και αξιοποιείται αισθητικά στο πλήρες του φυσικού σώματος. Μέσα
από τις μικρογλυπτικές εγκαταστάσεις της, για τις οποίες αξιοποιεί το αρχετυπικό
υλικό του πηλού, εκφράζει σύνθετες καταστάσεις και ψυχικά τοπία, με θέμα πάντοτε
τον άνθρωπο και τη σχέση του με την ιατρική εξέταση και την θεραπεία. Στη αυτή
σειρά ο πηλός χρησιμοποιείται για να αποδοθεί η ύστατη στιγμή της συνύπαρξης του
παλαιού και ενιαίου με το νέο και πολλαπλό· η διαδικασία της διάσπασης, της
γέννησης και της δημιουργίας.
