Πρόκειται για έναν κλασικό πίνακα του Ζερόμ Μπος «Κόλαση», ο οποίος έχει μονταριστεί με πολιτικά πρόσωπα και ταμπέλες.
Σε πρώτο πλάνο οι Ντέιβιντ Κάμερον και Φρανσουά Ολάντ αντιμέτωποι με τους ευρωσκεπτικιστές αντιπάλους τους, Νάιτζελ Φάρατζ και Μαρί Λε Πεν οι οποίοι προσπαθούν να τους «εκτελέσουν».
Οργισμένοι οι Ευρωπαίοι θέλουν να «βασανίσουν» τους πολιτικούς τους
Η ανάλυση του περιοδικού κάνει λόγο για την οργή των πολιτών της Ευρώπης, οι οποίοι, έπειτα από πέντε χρόνια κακής διαχείρισης της κρίσης, ετοιμάζονται να τιμωρήσουν το πολιτικό κατεστημένο και να ψηφίσουν λαϊκιστικά και ακραία κόμματα που θα εισβάλλουν στην Ευρωβουλή με πρωτοφανή ποσοστά.
Με ιδιαίτερα δηκτικό τρόπο, ο Economist σημειώνει ότι οι Ευρωπαίοι θα ήθελαν να στείλουν τους πολιτικούς τους στο «πυρ το εξώτερον» και να τους υποβάλουν σε βασανιστήρια, αλλά επειδή δεν υπάρχει αυτή η επιλογή στα ψηφοδέλτια θα ψηφίσουν τα ακραία κόμματα.
Υπολογίζει, ακόμη, ότι τα αντι -ευρωπαϊκά κόμματα αναμένεται να καταλάβουν το ένα τέταρτο από τις έδρες, ενώ το Γαλλικό Εθνικό Μέτωπο, το Ολλανδικό Κόμμα για την Ελευθερία και το βρετανικό Κόμμα Ανεξαρτησίας θα συγκεντρώσουν τα πιο υψηλά ποσοστά στην ιστορία τους.
O Economist θέτει το ερώτημα πως αφού ύστερα από πέντε χρόνια λιτότητας, οι οικονομίες δείχνουν να ανακάμπτουν και η εμπιστοσύνη προς την ΕΕ να επιστρέφει σταδιακά, εάν θα καταφέρουν οι πολιτικοί να «κρατηθούν» λίγο ακόμα ίσως να αλλάξει η κατάσταση.
Η απάντηση που δίνει το ίδιο το περιοδικό είναι πως μπορεί η τελευταία κρίση να ξεπερνιέται, αλλά το χτύπημα που έχει δεχθεί η Ευρώπη ίσως να είναι ανεπανόρθωτο. Εάν συνεχιστεί η άνοδος του λαϊκισμού κάποιο από τα μέλη της Ευρωζώνης μπορεί να εκλέξει εθνική κυβέρνηση που θα εγκαταλείψει το κοινό νόμισμα κάτι που θα πυροδοτήσει εκ νέου την ευρωπαϊκή κρίση και οι πολιτικές αναταράξεις θα είναι πολύ πιο δύσκολο να αντιμετωπιστούν από ότι οι οικονομικές.
Τίθεται καθαρά ζήτημα δημοκρατίας και όχι οικονομίας
Η επιστροφή στην ανάπτυξη έχει επιφέρει μια περίοδο γεμάτη θυσίες προτού οι πολίτες δουν το φως στις ζωές τους. Ηδη στην Ευρώπη υπάρχουν 26 εκατομμύρια άνεργοι και σχεδόν σε όλες τις χώρες το χρέος παραμένει επικίνδυνα υψηλό, ενώ οι τράπεζες είναι αρκετά εύθραυστες.
Οι επιλογές της ΕΕ για να επιταχυνθεί η ανάπτυξη δεν δείχνουν να πείθουν τους ψηφοφόρους, καθώς, έχουν ξεκαθαρίσει ότι δεν θα δεχθούν περισσότερες εξουσίες προς την ΕΚΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η μάχη για το ευρώ έχει οδηγήσει σε μεγαλύτερη συγκέντρωση εξουσιών στον οικονομικό τομέα και οι ψηφοφόροι δεν δείχνουν διατεθειμένοι να δώσουν περισσότερο έλεγχο στα θεσμικά όργανα της Ενωσης.
Αλλωστε ο διάδοχος του Ευρωσυντάγματος, η Συνθήκη της Λισαβόνας απορρίφθηκε στα τρια από τα έξι δημοψηφίσματα που έγιναν.
Οι πολίτες της Ευρώπης θέτουν από μόνοι τους ζητήματα δημοκρατίας, καθώς, δεν δέχονται να διώξουν κάποια αναποτελεσματική κυβέρνηση μόνο και μόνο για να ακούσουν από την ΕΕ ότι και η επόμενη κυβέρνησή τους θα πρέπει να ακολουθήσει τους ίδιους δημοσιονομικούς κανόνες και οικονομική πολιτική.
Δώστε πίσω την εξουσία
Αυτή η απέχθεια των ψηφοφόρων δείχνει πως το να πάρει περισσότερες εξουσίες το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν αποτελεί τον ενδεδειγμένο δρόμο της επιστροφής στην τραυματισμένη δημοκρατία.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, σε αυτά τα 35 χρόνια πορείας, έχει αποτύχει να πείσει τους ψηφοφόρους να λάβουν σοβαρά υπόψιν τον ρόλο του.
Ο δρόμος για να επιστρέψει η Ευρωπαϊκή Ενωση στη δημοκρατικής της νομιμοποίηση, γράφει ο Economist, είναι μόνο εάν απορρίψει αυτή τη συγκέντρωση εξουσιών που επιχειρείται τα τελευταία χρόνια. Η λύση μπορεί να δοθεί μόνο μέσω των εθνικών κοινοβουλίων.
Αυτό σημαίνει να επιστρέψουν οι εξουσίες στις κρατικές κυβερνήσεις παράλληλα με περισσότερη δημοσιονομική ελαστικότητα και εθνικό έλεγχο πάνω σε ζητήματα κοινωνικής πολιτικής και εργασιακών δικαιωμάτων.
Επίσης, ο Economist υποστηρίζει ότι κάτι τέτοιο θα σημάνει και το ότι οι εθνικές κυβερνήσεις θα πρέπει να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες χωρίς να κρύβονται πίσω από δικαιολογίες πως η ακολουθούμενη πολιτική τους έχει επιβληθεί από τις Βρυξέλλες ή το Βερολίνο.
Το περιοδικό, καταλήγοντας, επισημαίνει ότι παρά το γεγονός πως αρκετοί θεώρησαν ότι η οικονομική κρίση μπορεί να αποτελέσει ένα ακόμη βήμα προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται πιθανό μέσα από τα αποκαϊδια της λιτότητας. Η μόνη λύση για να γίνει η ΕΕ πιο δημοκρατική και να επιβιώσει είναι να δώσει πίσω την εξουσία στους λαούς.
